Recenzja: Martwy aż do zmroku – Charlain Harris

Martwy aż do zmroku – Charlain Harris

Seria:  Cykl Sookie Stackhouse

Wydawnictwo i data: Mag Wydawnictwo 2009-07-29

Ocena: * * * 

Opis wydawnictwa:

 Pierwszy tom najsłynniejszej serii o wampirach, na podstawie którego powstał kultowy serial CZYSTA KREW. Sookie pracuje jako kelnerka w małym miasteczku w Luizjanie. Rzadko chadza na randki, gdyż jej dar czytania w ludzkich umysłach zniechęca mężczyzn. Pewnego dnia pojawia się jednak Bill, jest wysoki, ciemnowłosy i przystojny, a Sookie nic nie "słyszy” w jego umyśle. Wydaje się idealnym chłopakiem dla kelnerki. Tyle, że Bill jest wampirem, a w okolicy giną dwie dziewczyny. Zaczyna się polowanie na wampiry

.

Moja recenzja:

Pierwszy raz spotkałam się z połączeniem kryminału i fantastyki, więc od samego początku nastawiona byłam raczej pozytywnie. W dodatku świat, w którym wampiry są „normalne”, żyją wśród ludzi, którzy są całkowicie świadomi ich istnienia, mają własne bary, jeżdżą „wypasionymi” samochodami…  Czyż nie brzmi to nadzwyczaj oryginalnie?  Z ogromną chęcią zabrałam się za czytanie i chociaż spodziewałam się czegoś lepszego, książka i tak mnie nie zawiodła. 

Zacznijmy od gorszej strony powieści. Ogromnie zmartwiła mnie stereotypowość, jeśli chodzi o  wątek miłosny. Sooki, bohaterka pierwszoplanowa, która pełni rolę narratora, jest w pewnym sensie upośledzona. Przez to, wręcz idealnym partnerem, jest dla niej wampir. Niestety w Bon Temps, ciągle są one dyskryminowane, więc ich związek nie jest mile widziany.  W dodatku,  pojawia się też drugi chłopak zabiegający o jej względy, który także nie jest człowiekiem… Brzmi znajomo?  Dla mnie całkiem jak fabuła Paranormal Romance.

A jeśli już mówimy o miłości to brakowało mi chemii między Billem a Sooki. Ich związek nie wzbudzał we mnie żadnych emocji. Był nijaki, choć na każdym kroku autorka podkreślała, jak bardzo się kochają. Może moja obojętność wynika z tego, że miłość nie była tutaj prosta i przyjemna, więc brakowało „słodkich” scen.  Sama nie wiem.

Z drugiej strony, bardzo podobał mi się język opowieści – zarówno narracji oraz dialogów. Był żywy i przyjemny, przez co książkę czytało się bardzo szybko. Dialogi były lekkie, nie sposób było wyczuć w nich sztuczności, bardzo pasowały do wieku bohaterów. Nie było tu dłużyzn, akcja toczyła się dość sprawnie.

Na kreowanie wampirów autorka miała świetny pomysł i wykorzystała go bardzo dobrze. Są one przedstawione jako subkultura, której członkowie mają najróżniejsze charaktery. Niektórzy chcą upodobnić się do ludzi, inni wręcz przeciwnie. Zachowując stare przesądy (np. to że wampiry śpią w dzień) , autorka dodała książce odpowiedniego klimatu. Warto wspomnieć, iż mimo wynalezienia sztucznej krwi, wampiry ciągle żywią się na ludziach, lecz nie zabijają ich… Podobało mi się, że nie były one takie ugłaskane, a ich instynkty czasami brały górę. 

Podsumowując, nie zaliczam tej książki do najlepszych jakie czytałam, ale zdecydowanie będzie ona świetną lekturą na plażę, szczególnie dla miłośników wątków kryminalnych, miłosnych i  paranormalnych.

Ocena: 8 /10