Recenzja: Au Pair potrzebne od zaraz – Melissa De La Cruz

Au Pair potrzebne od zaraz – Melissa De La Cruz

Wydawnictwo i data : Amber 2006-01-01

Seria: Au Pair

Ocena:  * *

Opis wydawnictwa:

Mara, Eliza i Jacqui zostają opiekunkami dzieci megabogatej rodziny z Nowego Jorku, w najmodniejszym, najbardziej ekskluzywnym wakacyjnym kurorcie. Eliza do niedawna była jedną z nich, ale jej ojciec stracił wszystko: apartament w Nowym Jorku, dom na Florydzie, limuzyny. Lato w Hamptons to dla niej szansa na powrót do dawnych znajomych i dawnego życia… Jacqui przyjechała do Stanów, żeby spotkać chłopaka, w którym zakochała się jeszcze w Brazylii - mówił, że spędza lato w Hamptons. Mara pochodzi z małego miasteczka. W Hamptons musi zarobić na college. Czy praca opiekunki to coś trudnego? Posmarować dzieciaki kremem z filtrem w dzień i pobalować w najlepszych klubach w nocy, prawda? Nieprawda! Eliza staje na głowie, żeby ukryć przed swoimi "przyjaciółmi", kim jest teraz. Myśli Mary zaprząta Ryan, superprzystojny najstarszy syn jej pracodawców. Jacqui znajduje swojego Luke’a, ale...

Czy szalone imprezy, designerskie ciuchy i gorący chłopcy wystarczą, żeby operki przeżyły najbardziej odlotowe lato?

Recenzja:

Świadomość, że zaraz do granic możliwości skrytykuje tę książkę nasuwa mi pomysł, żeby ustanowić osobne kryteria oceny dla każdego  gatunku. No bo w końcu, jeśli  pisałabym o „Au Pair” jako zwykłej młodzieżówce, głupawej i nic nie wnoszącej do mojego życia –  po prostu lekturze odprężającej na weekend, to postawiłabym jej wysoką notę.   Te kryteria spełnia doskonale. Wiem jednak, że nie powinnam bezsensu pisać pochwał, czemuś co na nie, po prostu nie zasługuje. Toteż nie będę. 

Zacznijmy od tematyki.  Banalna i taka oklepana. Rozumiem, że kiedy na okładce widnieje napis „Dla Fanów Plotkary” to nie można spodziewać się cudu, ale w tym wypadku  jest to jawna obraza Cecily Von Ziegesar! M. De La Cruz pokazuje nam życie wśród bogatych ludzi, no ale ile można o tym pisać? Przydałaby się jakaś główny wątek, wydarzenie, cokolwiek… A tutaj nic. Ciągle czytamy o tym samym. Pewnie  gdybyście zaczęli od pierwszych kilku stron, po czym przeszli na sam koniec, nic byście nie stracili. W niektórych momentach miałam wrażenie, że autorka chciała wprowadzić trochę głębi w tą opowieść, poruszyć pewne problemy młodzieży i przekazać je czytelnikom jako drugie dno tej powieści. Jednak „chcieć” to nie tyle samo co „zrobić”. 

Bohaterowie są płascy. Mimo że autorka chce wykreować ich charaktery, ( na początku szczerze wierzyłam, że to się uda) to już po kilkunastu stronach postępują zupełnie niezgodnie z ich usposobieniem. Tak więc mamy bogatą Elizę, piękną Jacqui i szarą myszkę Marę, która jest tutaj wzorem do naśladowania. Zero wad!  I to oczywiście na nią zwraca uwagę bogaty syn pracodawców operek. Jeśli zajrzeć głębiej to zauważymy, że wszystko jest niesamowicie szablonowe. No i denerwuje mnie, że podobnie jak w Błękitnokrwistych, autorka ukazuje „pustość” bogatych ludzi za pomocą wszechobecnych nazwisk projektantów. Wcisnęła je gdzie tylko się dało.

No dobra… Jeśli chodzi o jakieś plusy i podsumowanie… Chyba zaletą jest przystępny język i to, że szybko się ją czyta. Na odprężenie jest książką idealną, ale jeśli chcecie czegoś wartościowego, to trzymajcie się od „Au Pair” z daleka!

Ocena: 4,5/10