Recenzja: Płonący Most – John Flanagan

Płonący Most – John Flanagan

Seia:  Zwiadowcy

Wydawnictwo i data: Jaguar, 2009-04-22

Ocena: * * * *

Opis wydawnictwa:

Królestwo Araluenu przygotowuje się do wojny z okrutnym baronem Morgarathem. Will, zwiadowca Gilan oraz Horacy otrzymują ważne zadanie - wyprawiają się do sąsiadującej z Araluenem Celtii, by wezwać jej władcę na pomoc w walce z najeźdźcą.

Gdy docierają na miejsce, ich oczom ukazuje się przerażający widok - wioski Celtii są opustoszałe, wiatr hula po zniszczonych zabudowaniach, na gościńcach zaś królują bandyci. Od wyczerpanej, niemal umierającej z głodu dziewczyny, bohaterowie dowiadują się, że Morgarath uprzedził ich zamiary - zaatakował Celtię, porwał górników, a króla i jego ludzi odrzucił daleko na południe... Gdy Gilan wyrusza z wieściami do Araluenu, Will, Horacy i Evanlyn odkrywają, że plan diabolicznego hrabiego jest dalece bardziej wyrafinowany, niż mogliby sądzić.

Tylko dni dzielą Morgaratha od wybudowania mostu, który pozwoli mu przerzucić armię na ziemie królestwa. Nie ma czasu, by poinformować o tym władcę, Will i Horacy muszą wziąć sprawę we własne ręcę. Ale spalenie mostu do dopiero początek kłopotów.

Recenzja:

Mimo tego, że pierwszy tom mnie jakoś szczególnie nie zachwycił, z radością sięgnęłam po kolejną książkę z serii Zwiadowców.  Po „Ruinach Gorlanu” bardzo przywiązałam się do bohaterów i pragnęłam poznać ich dalsze przygody.  „Płonący Most” tylko pogłębił sympatię, którą darzyłam Willa, Horace’a, Halta i Giliana. 

Właśnie od tego powinno się zacząć, przy ocenianiu tej książki – bohaterowie!  Flanagan osiągnął perfekcję w kreowaniu ich własnych osobowości i  nadawaniu im ogromnego realizmu, zarówno przez wybory jakich dokonują na stronach tej pozycji, ale również poprzez kreowanie pomiędzy nimi najróżniejszych więzi. W dodatku unikanie apoteozy głównych bohaterów, sprawiło, że łatwiej jest nam się z nimi utożsamiać. 

Drugą cechą tekstów wychodzących spod pióra Flanagana są barwne opisy. Za każdym razem kiedy występowały, moja wyobraźnia nie musiała się wysilać aby stworzyć całkiem wyraźny obraz bitwy czy ucieczki.  Czytaniu Zwiadowców towarzyszą emocje – strach, radość, niepokój, podekscytowanie… Tej książki nie da się bez nich przeczytać.

Wiele razy byłam zaskoczona obrotem akcji (od której właściwie nie ma odpoczynku!), choć w równie dużej liczbie przypadków, można domyślić się zakończenia. Myślę jednak, zważając na ogromny postęp jaki uczynił autor od czasów Ruin Gorlanu,  że jest to maleńki defekt, który pewnie zostanie poprawiony w kolejnych tomach – wiadomo, że człowiek uczy się na swoich błędach.

Najbardziej spodobało mi się zakończenie. Byłam zdziwiona, że to nie Will mógł pochwalić się największym osiągnięciem podczas wojny. Uwielbiam fakt, iż F lanagan nie odsuwa innych na bok,  nie obniża ich znaczenia w książce. Jest to częsty błąd w pozycjach dla młodzieży, którego okropnie nie lubię.

 Często spotykam się ze stwierdzeniami, że pierwszy tom zawsze jest najlepszy. Przekonajcie się, że istnieją wyjątki od tej reguły – sięgnijcie po Zwiadowców!

Czytaliście? Co sądzicie? Zgadzacie się, że drugi tom był zdecydowanie lepszy od drugiego? Zachęcam do wyrażania swojego zdania w komentarzach!

Ocena: 8,8/10